Vandaag kreeg ik post die eigenlijk niet voor mij bestemd was maar die me wel nog lang zal bijblijven. Een postkaart van een klein meisje aan haar oma. Het adres was onontcijferbaar voor de post. Omdat er park opstond verdwaalde het vermoedelijk naar hier Technologiepark en zo tot hier op mijn bureau. De laatste dagen had ik last van droge ogen. Dat probleem was meteen opgelost.
“liefste groot oma! ik hou van jou! je bent zo lief! je bent zo zagt! en je bent zo slim! ik kan je niet meer los laaten! ja zo is het! van je kleindochter A.! nog veel kusjes! xxxxxxxxxxxxxxx”
Nooit gedacht dat het vak paleografie me ooit nog van pas zou komen, maar vandaag besefte ik dat ik het voor geen goud had willen missen. Deze kaart – gevuld met enkel liefde – kunnen bezorgen aan de rechtmatige eigenaar dat is meer dan goud waard.
Misschien moeten we dat af en toe eens doen elkaar zo’n kaartje sturen. Van hart naar hart.
