Even een boodschapje halen. Voor het eerst sinds tijden stap ik op de fiets. Het stuur wiebelt en ik weet nog net een val te voorkomen. Pff. Dat is wennen. Op een laag tempo fiets ik naar de Albert Heijn. De wind waait door de bomen, allen schitterend in herfstkleur. Het rood en geel knalt in contrast met de strakblauwe lucht. Ik kijk verwonderd naar de blaadjes die almaar blijven vallen. Alsof de bomen graag met zich laten spelen, zoals het gaat, op de maat van de wind die zucht en blaast. Bij elk briesje laten er weer een aantal los. Totdat er niets anders overblijft dan een krachtige stam en takken. Voor alles een tijd, later weer bladeren, nu rust.
Ik parkeer de fiets en loop de Albert Heijn XL in. Extra Large. Nou, extra groot is het absoluut. Zeker als je gewend bent te kiezen uit maximaal twee soorten tandpasta. De schappen rijzen voor me op als waren het flatgebouwen. Ik heb een lijstje maar weet niet waar ik het zoeken moet. Mijn ogen dwalen over de producten. Het lijkt wel een confetti explosie. Kilometers leg ik af op zoek naar de stroopwafels. Verrast spreek ik me hardop uit over de prijzen. “Acht euro voor een kaas?! Ácht euro voor een kaas!” Vroeger zou ik verlekkerd veelste veel hebben gekocht. Met van alles thuis zijn gekomen behalve wat ik nodig had, wellicht. Maar nu houd ik mij met gemak aan het lijstje, niet te verleiden voor een nieuw product of een speciale variant. Het helpt natuurlijk dat mijn budget laag is. Al het geld wat ik hier uitgeef, kan ik niet uitgeven aan mijn project in India. En ik hou van mijn project in India! Zoveel dat ik zonder wikken of wegen zelfs de chocoladerepen laat liggen. Ja, ik heb met veel minder veel meer genoegen.
Ik heb geen mening over wat mensen wel of niet zouden moeten consumeren. Dat is ieders eigen zaak, uiteraard. Hebben we zoveel nodig? En zoveel keuzes? Het is aan een ieder om dat voor zichzelf af te vragen. Ik schrijf mijn ervaring op met een glimlach en een beetje overdrijven. Want flatgebouwen in de supermarkt en kilometers lopen is natuurlijk niet helemaal waar. Maar wel leuk om te schrijven. Ik ben in elk geval blij en dankbaar om een leven met minder keuze te hebben mogen ervaren. Soms wat lastig, want ik houd van afwisselend eten. Maar het geeft mij ook een rust… hoe kan ik dat omschrijven? Alsof bijna alle blaadjes van de boom zijn gevallen en je er nog maar een aantal plukken kan. Je neemt ze mee naar huis in je binnenzak. Thuis aangekomen kijk je tevreden naar alle kleuren. Bestudeer je de nerven. Voel je simpel geluk. En vreugde, voor wat er is, hoe eenvoudig ook.
