Cor van Rijsingen schrijft op ons verzoek elke week een kritische, maar vooral ook humoristische nabeschouwing over de artikelen die in onze wekelijkse Nieuwsbrief zijn verschenen. Hij houdt ons op deze manier een spiegel voor. Cor houdt van reflectie en dialoog. Een goede representant van onze lezers. Daarom denken wij dat u zijn relativerende columns lezenswaard zult vinden.
Mijn ‘drive’ achter vijftig columns
Dit is mijn vijftigste column voor de Goed Nieuwssite. Al vijftig achtereenvolgende weken beschouw ik op verzoek van de redactie het goede nieuws dat de redactie van deze site ons dagelijks kosteloos aanbiedt. En de redactie is van mening dat de vijftigste column een te markeren jubileum is. Zij verzocht mij daarom in deze ‘jubileumcolumn ’niet de verschenen artikelen te becommentariëren, maar over mezelf te schrijven. Hoe ik het ‘analyseren’ van goed nieuws ervaar; wat me ertoe beweegt om elke week naar de figuurlijke pen te grijpen om mijn mening te geven. Dit verzoek van de redactie ligt me zwaar op de maag, moet ik bekennen. Want ik schrijf niet graag over mezelf. En bovendien komen mijn wekelijkse columns in een harmonische redactionele samenwerking tot stand.
Waarom heb ik bijna ’n jaar geleden in hemelsnaam ingestemd met het verzoek van de redactie om elke week een stukje te schrijven, vraag ik me (nog steeds) af.
Want de typekunst is zeker niet een basisvaardigheid (alhoewel het nu al ietsje beter gaat). En, laten we duidelijk zijn, schrijven is een vak, een gave en een kunst. Dus voor mij als leek, als groenteboer en diepvriesspecialist, was de druk groot, want ik ben ook zeker geen schrijver. Maar gelukkig heb ik nog geen doodsbedreigingen of anderszins op mijn bijdragen ontvangen en dat geeft de burger weer moed!
Waarom ben ik eraan begonnen?
Misschien toch wel, bedenk ik me, omdat het in mijn aard zit te reageren op nieuws, feitjes en meningen. En zoals ik al eerder in mijn ‘schrijverijen’ heb vermeld, is mijn reactie op nieuws vaak op ‘gevoel’, op ‘intuïtie’, maar wel altijd onderbouwd met ‘kennis’ die ik vergaar door te lezen – hopelijk de waarheid te lezen – of uit eigen ervaring en ook wel ’n beetje authentieke kennis gelukkig.
Opschrijven dus, woorden vinden, voor wat als eerste reactie in me opkomt bij het lezen van een onderwerp. De redactie van de site is (echt?) enthousiast over mijn ‘kunsten’, maar wat vinden de lezers van Goed Nieuws ervan?
Ik mis heel sterk de interactie, positief of negatief, met de lezers van mijn wekelijkse columns. En soms heb ik daar best moeite mee. Vooral omdat ik graag ‘in gesprek’ ga met mensen, ik houd van dialogen, van verschillende meningen, want daar kan en wil ik van leren. Maar helaas, ze bleven tot op heden uit. Nu realiseer ik me wel dat een positieve benadering van een onderwerp minder vaak (of bijna nooit) reacties oplevert en een negatieve daarentegen juist wel. Maar toch…
Wat ik me dan ook weer meteen afvraag is: zit ik wel te wachten op reacties? Als ik naar de reacties van de laatste tijd luister of ze lees (van de ‘fans’ van Ajax bijvoorbeeld) dan zeker niet. Ze zijn zo vaak gefrustreerd, zo gemeen soms en meestal ongenuanceerd, helaas. Of men weet je thuisadres (veilige haven) te achterhalen en bekend te maken. Ik gruwel van dat soort reacties van mensen. En dit terwijl ik in Mierlo-Hout als een relatief bekend persoon vanwege al mijn vrijwilligerswerk (geen opschepperij) bekend sta als een heel tolerant iemand.
Dus hoe gaan we verder, vraag ik me af. Van de ene kant wil ik graag ‘bevestiging’ (dat je goed bezig bent) en aan de andere kan is anonimiteit ook wel fijn, zeker als je eens een ‘fel’ commentaar geeft op een nieuwsitem. Want dat ‘eerste gevoel/indruk’, waarover ik hierboven schreef, is en blijft wel mijn dingetje. En ooit ga ik daar wel iets te ver in als ik het echt ergens niet mee eens ben. En het klopt, denk ik ook wel: je moet domheid niet met domheid beantwoorden, want het kan daardoor alleen maar verder escaleren.
Fatsoen is een groot goed en dat wil ik graag zo houden. Dat wordt mijn kleinkinderen ook geleerd (door mijn dochter en schoonzoon en opa en oma) en daar krijg je veel voor terug. Waarom schrijf ik elke week een bijdrage voor de Goed Nieuwssite, blijft dus de vraag.
Tijdens het schrijven van dit stukje ben ik er langzaam achter gekomen, geloof ik. Het is volgens mij het enthousiasme van de vrijwillige medewerkers aan de site om elke week de lezers in België en Nederland te verblijden met Goed Nieuws. Dat doen ze onbaatzuchtig, zonder enige vorm van geldbejag. De redactie van de site gelóóft in Goed Nieuws en de verspreiding ervan. Zij geloven dat het goed en ook nodig is Goed Nieuws aan te bieden als broodnodige tegenhanger van al dat slechte nieuws, dat dag-in-dag-uit via krant, radio, TV en social media vooral op ons afkomt. ‘Goed Nieuws is het beste antidepressivum’, kwam ooit uit een redactionele brainstormsessie naar voren en zo is het (gedeeltelijk uiteraard).
Wekelijks meewerken aan de Goed Nieuwssite om ook de positieve kanten van nieuws te belichten draagt hopelijk bij aan een positiever wereldbeeld. Deze gedachte, deze filosofie van de redactie, onderschrijf ik volledig. En samen met het enthousiasme van de vrijwillige medewerkers zorgt ervoor dat ik mijn wekelijkse reacties blijf geven. Want ook ik hoop op een beetje betere wereld. En uiteraard hoop ik ook nog ‘n keer ontdekt te worden als ‘kundig’ schrijver door de wereldpers (haha…).
Gevoel, dat is het, belangeloos iets doen voor een ander, daar word je zelf vrolijk van!
Dat is het, beste mensen! Dat is mijn drive.
Fijn weekeinde allemaal en…laat van je horen a.u.b.
Groetjes weer van Cor.
