Ik hang de lamp aan het plafond boven in de hal. Geïmproviseerd van wat lappen stof en ijzerdraad – als je wilt, is er veel mogelijk. Ik knip het licht aan en de halweg tovert in zachtgeel licht. Aan de muur boven de trap hangt een enorme fotoprint van een tijger. “Keur je de lamp goed?” vraag ik de tijger. Zijn ogen blijven rusten op de Himalayas, die te zien zijn door het raam tegenover hem. Bewust, sterk en vol zelfvertrouwen. Hij hangt er al generaties lang. Het is het verhaal van de tijger – je kunt hem proberen te vangen, zijn gebied beperken, maar in geest zal hij altijd vrij blijven. Altijd wild zijn, zoals het zijn natuur is.
Hier in de bergen van India is het geen Nederlands park of dierentuin. Hier moest ik wennen aan het idee dat de wereld niet van mij is – van de mens – altijd veilig. Hier is de wereld ook van tijgers, luipaarden, beren, en van nog zoveel meer dieren. Ik heb me aan te passen, of me over te geven aan wat er maar gebeuren kan, of ik kan met een geweer rond gaan lopen. Dat zijn de keuzes. Met grote eerbied kies ik het eerste, en een beetje van het tweede. Wanneer ik een wandeling maak in de natuur doe ik vaak een gebedje. Zoiets als: ‘Lieve tijgers, heersers van de bergen en de wouden, ik respecteer jullie en vraag jullie toestemming om hier te lopen. Dankjewel.’ Het maakt niet uit of ‘het werkt’ of niet. Zo zet ik een intentie voor mezelf, waarmee ik het gebied betreed. Ik ben geen overheerser van de natuur, ik ben onderdeel van de natuur. Ik ga niet angstig de natuur in, ik ga met vertrouwen de natuur in. De rest laat ik over aan de tijgers.
India is het thuis van meer wilde tijgers dan waar ook ter wereld – ongeveer 70% van de totale populatie. In 2018 werd in India een nieuw record gemeten sinds jaren (2967 tijgers), wat hoop brengt voor hun herstel (WWF, 2020). De populatie groeit gestaag – in Azië en in de wereld. Ik ben verheugd om dit te horen. Deze koningen en koninginnen van de bergen en de wouden. Die nimmer toeslaan uit agressie of uit wraak, maar louter uit noodzakelijkheid. Die het liefst in harmonie leven in wilde natuur, weg van mensen. Die de ecologische cirkel in stand houden, tezamen met alle andere diersoorten uit het paradijs. Ja, laat de tijgers rijzen. Ik wens dat ze ons blijven inspireren met wie ze zijn.
Ze leren ons over angst en hebzucht heen te stappen, en te kiezen wat wijs is – voor de lange termijn, voor het geheel, voor de natuur. Kunnen we kiezen wat ons allen dient, niet alleen mensen, maar ook dieren en de aarde? Kunnen we leefruimte blijven geven aan flora en fauna, of gaan we de leefruimte voor onszelf uitbreiden? Van wie is de wereld eigenlijk? Kunnen we in harmonie en vertrouwen leven, of alleen vanuit aanval en verdediging? Vragen met mogelijk prachtige antwoorden, en acties. Ze overstijgen de tijger en reiken uit naar wereldvrede. Wat hebben we een keuze om te kiezen! Als we willen, is er veel mogelijk.
Laat mij vandaag een stem zijn voor deze diersoort. Niet voor beschuldiging, maar ter inspiratie. Massaal zijn ze aangevallen, gedood en gevangen. Maar tijgers – ze blijven in vrede voortgaan – voor een plek op deze wereld, voor een plek voor hun bestaan.
Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
