Het is een donderdagnamiddag en alles kleurt oranje, alsof je door een filter naar de buitenwereld kijkt. In de winter verdwijnt de zon sneller achter de bergen. Koel en donker ligt Adara Farmstay dan in de schaduw. Maar voordat het zover is, laat de zon zijn laatste stralen kleurrijk zijn. En de aller allerlaatste stralen voor deze speciale regio bewaart hij voor de Himalayas. Wanneer de lage bergen al donker zijn, steken de sneeuwtoppen fel af in geel, oranje of roze.
Ik open de deur en stap naar buiten. Op het grasveldje voor het huis zitten twee meisjes en een jonge vrouw gehurkt. De meisjes komen bij ons voor lessen en de jonge vrouw is Eleonore, onze vrijwilligster. Ze buigen zich over enkele houten planken die ze met een boormachine aan elkaar boren. Eleonore maakt plantenbedden voor in de kas en de meisjes mogen meehelpen. Vrouwenpower met veel plezier en vrolijk gelach. Ik loop door de oranje sfeer naar binnen, de eetkamer in. Op een tapijt zit Ganesh met een studieboek wiskunde voor zich. Serieus en leergierig kauwt hij stil op zijn sommen. Hij is vastbesloten zijn examens te halen, zodat hij naar de vervolgopleiding kan die hij wil. Karan, die gek is op wiskunde, helpt hem dagelijks voor een uur of twee.
Ganesh en zijn familie komen uit Nepal en zochten tien jaar geleden een beter bestaan in India. Ik kan zijn Nepalese natuur goed voelen: bescheiden, zacht, respectvol, ijverig, en eerlijk. Heel anders dan zijn jongere broer en zus die volledig in India zijn opgebracht. Die zijn meer Indiaas in doen en laten: direct, extravert, spontaan, niet geschroomd voor een leugentje. Veel Nepalesen komen naar India omdat de economie en werkkansen beter zijn dan in Nepal. De meeste Nepalesen krijgen banen als straatwerker, drager, of banen in het huishouden. De stille motoren van de samenleving. Je kunt van ze op aan. Ganesh is achttien jaar en intelligent. Zijn droom is om een baan te krijgen als engineer, liefst in een groot bedrijf, zodat hij zijn familie een beter bestaan kan geven. Naast school en de bijlessen van Karan studeert hij in zijn vrije tijd Engels via Youtube. Hij is zijn klasgenoten ver vooruit. Klaar voor een toekomst met onbekende horizonten.
Geuren van gember en knoflook komen uit de keuken. Daar praat Karan met de moeder van Ganesh. Met zachte bewegingen keert ze een roti op het vuur tot hij helemaal is opgepoft. Ze komt iedere namiddag koken, terwijl haar kinderen les ontvangen. Vandaag staat er champignon-erwten curry met roti’s op het menu. Heerlijk… Ik hou van de uitwisselingen die plaatsvinden op Adara. Met kleine gebaren, spontane samenwerkingen en nieuwe ideeën vormen we het project samen. Elke dag een beetje meer. Het zit niet altijd in de grote veranderingen of resultaten. Dat het huis al helemaal is verbouwd. Of dat de tuin al is zoals we willen. Voor Karan en mij heeft het project zijn waarde al, door de alledaagse kleine uitwisselingen. Ieder draagt een beetje bij op zijn eigen manier. Ieder ervaart kleine momenten van geluk. En dat is wat telt.
Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
