Het is een dinsdagavond. De avond voordat Megha (India) en Uyen (Vietnam) vertrekken van Adara. Ze hebben vrijwilligerswerk gedaan – de badkamer, de balkons en een plafond geverfd. In ruil daarvoor gaven we ze onderdak en eten. En nog iets: namelijk een plek vol inspiratie. Want veel jonge mensen komen bij ons omdat ze hun horizon willen verbreden en inspiratie willen opdoen voor hun eigen leven en projecten. En, misschien ook, om te zien wat er mogelijk is, als je de visie en de wil hebt.
Megha en ik zitten in de eetkamer op tapijten. Twee houten lage tafels dienen als eettafel. Mijn notitieblok ligt open voor me. Een groot kleurrijk berglandschap strekt zich uit over de muur. We zijn klaar met het avondeten – chapati met gebakken groenten. Nu is het tijd voor ons gesprek. Vol bewondering luister ik naar Megha. Ik hou van deze momenten waarin ik iemand uitnodig zijn verhaal te vertellen en ik luister en schrijf. Natuurlijk weet ik al van alles over Megha, maar dit zijn de gesprekken waarop het hart alle ruimte krijgt om te spreken. Magie op een dinsdagavond.
Van de gesprekken schrijf ik stukjes voor op Instagram, onder de rubriek Souls of Adara. Ik ben dankbaar dat ik Megha’s verhaal mag opschrijven. Ze is een unieke Indiër. Dat zie je alleen al aan het feit dat ze geen chai drinkt – het Indiase drankje van zwarte thee, melk en suiker. “Ik wil niet gewend raken aan die gewoonte”, legde ze eens uit toen ik ernaar vroeg. Zelfs ik, als buitenlander, ben een soort-van-verslaafd geworden aan de thee die overal ter hande is. Het laat Megha’s onafhankelijke, vrije denkgeest zien. Een wil om dingen voor zichzelf te ervaren én te beslissen. Niet een blind kopiëren van maatschappelijke gedachten en gedrag. Dat, lieve mensen, maakt Megha een uitzonderlijk sterke vrouw in een cultuur zo sterk. En terwijl haar familie trouwplannen voor haar maakt, besluit Megha alles achter te laten, haar baan op te zeggen en te reizen.
Ze komt uit een conventionele Indiase familie waar status en huwelijk prioriteit zijn. Ze probeerde verschillende studies en banen, maar geen enkele gaf haar voldoening. Nu neemt Megha de tijd om te voelen wie ze is en wat ze wil voor zichzelf, door te reizen. “In mijn jeugd had ik geen inspiratie om me heen – geen personen die me lieten zien wat voor persoon ik wilde worden. Mijn familie gaf me voorbeelden van mensen met geld en success, maar als ik naar ze keek dan waren ze het tegenovergestelde van ‘geluk’. Ik realiseerde me: dit is niet wat ik wil. Ik wist dat er een lichter gevoel bestond, ik wist dat het mogelijk was.”
Langzaam begon ze met andere mensen in contact te komen. Mensen die actief waren in alterntief onderwijs, meer natuurlijke leefstijlen, etc. Een nieuwe wereld – eentje verscholen tot nu toe – openbaarde zich aan haar. En ze wist: “Ik hoef niet voor iedereen te zorgen of toestemming te hebben van de wereld.” Terwijl ze steeds meer een onconventioneel pad koos, maakten de bezwaren vanuit haar omgeving haar soms aan het twijfelen. “Je bent gek geworden”, vertelden ze haar. “Maar de verstikking was zo groot – dat was mijn grootste motivatie om meer mezelf te zijn. Ik moet het voor mijzelf ontdekken. Als ik faal, dan weet ik dat ik dat koos. Ik ben oké met de worsteling en de consequenties, maar het moet mijn keuze zijn.” Ik kijk naar Megha. Ze glimlacht. Ik zie een jonge vrouw die rijst in zelfvertrouwen, en een weg baant voor meer jeugd en jonge vrouwen. Ik ben blij dat zulke dappere mensen als haar bestaan en een voorbeeld zijn. Het voorbeeld waar Megha zelf eens naar verlangde.
