Ik parkeer onze trouwe tweewieler, een blauwe scooter, aan de kant van de weg. Enkele mensen halen water bij de stroom. Ze vullen hun jerrycans en laden dan hun scooter of auto in. Hupsakee. Gereed voor een dag gevuld met koken, drinken en toilet doorspoelen. Even geleden zijn de waterleidingen gebroken tijdens een storm. Die moeten nu gerepareerd, en dan heeft Pauri weer water. Ook wij hebben wat geduld nodig, en spierballen om de liters omhoog te zeulen naar ons paradijsje. Gelukkig is Karan heel goed in jerrycans dragen, en ik ben een hele goede supporter.
Maar vandaag kom ik niet met jerrycans. Ik kom met verlangen naar natuur. Niet ver van de weg loopt een paadje omhoog. Tussen de bomen loop ik naar boven. Het is een gemengd bos van eiken, naaldbomen, eucalyptus en sparren. Op de achtergrond kabbelen de watergeluiden voorts. Vogels kwitteren en bladeren ritselen zacht in de wind. Een warme herfst. Regendruppels glitteren op fluweel mos. Langs de bomen kruipen klimplanten omhoog. Een groene specht tikt zijn ritme tegen de ruwe bast van een spar. Ik kom uit op een vlak stuk dat toegang biedt tot het stroompje. Als een kleine waterval valt het tussen de keien door naar beneden. Ik ga zitten en doe mijn schoenen uit. Mijn hippe witte sokken met rode stippen zijn als een omgekeerde paddenstoel. Ook die trek ik uit. Dan dip ik de blote voeten in het koude water. Fris! De varens deinen op en neer, alsof ze met me meevoelen.
Terwijl ik naar het stromende water luister, komt er een zwart-wit vogeltje om me heen hoppen. Alles is eenvoudig hier. De boomstammen zijn bruin, de bladeren groen, en het water stroomt. De natuur doet haar best niet om indruk te maken. Ze is er gewoon. Bladeren vallen, takken breken. Ze maakt er soms een rotzooitje van, zou je kunnen zeggen. Maar ik hou van die eerlijkheid. Het heeft zijn charme dat alles er mag zijn. Groei en verval. Zoals het komt, zoals het gaat. Er is geen berg die zegt: ik ga het wereldrecord breken zodat ik de hoogste berg van de wereld wordt. Of een vogel die zegt: laat ik eens een nest bouwen dat mooier is dan de buren. Of een hert dat zegt: ik heb het goed voor elkaar, maar nu wil ik graag een roze gewei. De natuur is simpel. Ze hoeft niet beter, meer, verder of hoger. En het is verhelderend en rustgevend om te beseffen dat ik een stukje natuur ben, en ook weleens wat ambitie mag laten varen. Ik ben geboren, ik leef een beetje, en dan ga ik dood. De natuur mag mijn lichaam hebben, want mijn lichaam is niet van mij en nooit van mij geweest, eigenlijk. Het is van de natuur.
Laat ik tot die tijd eenvoudig zijn en blij leven. Alle streven meegeven aan de waterstroom, en genieten van wat er op het pad komt. Af en toe klauteren, en af en toe dalen. Met paddestoelensokken aan. Waarom ook niet?
