Soms zijn er van die vreemde vogels. Dat je denkt van: waar komen die vandaan gevlogen? Ze hebben hun eigen visie en gaan hun eigen gang. Ze rommelen wat hier en daar en trekken zich van niemand veel aan. Het zijn de zwarte schapen in een witte kudde, de vreemde eenden in de bijt, en soms dragen ze een hoed met pauwenveren of van die geitenwollensokken. Er wordt een beetje om ze gelachen, of over ze gepraat. Ze waren er in de Middeleeuwen, en in de hedendaagse maatschappij. Vreemde vogels… Maar wat je ook van ze vinden kunt, er is een zekere dapperheid nodig voor ons mensen om excentriek te zijn. Om op te vallen. Om buiten de lijntjes te kleuren. Denk je maar eens in om met een kanariegele stropdas op je werk te verschijnen. Dat is toch moedig, niet?

Manjit (54) uit Chandigarh is ook moedig, en gedreven. Sinds 1990 besloot hij zichzelf voortaan per fiets te vervoeren uit zorg voor het klimaat. Hij was toen 21 jaar. Na zijn huwelijk wijdde hij zijn leven aan het milieu. Iets waar de familie niet zo enthousiast over was. Zij regelden verschillende banen voor hem met een degelijk salaris, die Manjit dan hartelijk afsloeg. In 2011, na een confrontatie met een dode duif, startte Manjit een nieuwe missie: Vogelambulance op wielen.

De hele dag fietst hij rond om zwakke vogels te redden. En in een grote stad als Chandigarh is altijd wat te doen. De ene wordt geëlektrocuteerd, de ander is uitgeput. “Als de vogel dood is, graaf ik een diep gat en geef ik de vogel een begraafplaats op een open plek in de stad. Als het kritiek is, breng ik hem naar het ziekenhuis. Als het niet zo serieus is, neem ik hem mee naar huis en voer ik hem tot hij beter is om uit te vliegen.” Dode vogels begraven in het midden van de stad – zo zie je maar weer – in India is alles mogelijk.

Er zijn genoeg avonturen te beleven op een missie als die van Manjit. “Vorig jaar was er een storm en een aantal bomen vielen ’s nachts om. Ik ontving belletjes om 6 uur ’s ochtends om 250 dode papegaaien en 80 duiven op te halen. De twee manden aan mijn fiets waren vol,” herinnert hij zich. Inmiddels heeft hij een goede reputatie opgebouwd onder bewoners en de gemeente van de stad, en wordt hij ‘de vogelman’ genoemd. Ook heeft een bank een elektrische fiets gedoneerd. “Ze wilden me een scooter geven. Maar ik weigerde omdat ik mijn missie tegen luchtvervuiling niet wilde afzwakken, alleen maar omdat ik een gratis scooter kreeg.” Veel mensen bieden Manjit ook geld aan voor zijn werk, maar hij heeft liever dat ze hem in vogelvoer betalen. “Als ik geld begin te vragen wordt het een bedrijf in plaats van een onbaatzuchtige dienst.” En zo blijft hij trouw aan zijn visie. “De vogels zijn als mijn kinderen. Hun levens zijn even belangrijk als ieder ander. Hun levens kunnen gered worden met kleine moeites”, vult hij nog aan, alvorens hij wegfietst om een volgend onschuldig leven te redden.

Printvriendelijk