Oktober. In de tuin staan goudsboemen in bloei. Een oase van oranje. De krekels tjilpen luid, heel de dag door. Het gras is groen en de zon schijnt. Soms wordt hij vergezeld met van die donzige witte wolken. Ze nemen steeds weer een andere vorm aan, als een dynamisch schilderij. Maar de hemel blijft het eeuwig stille canvas. En vandaag voel ik mij het stille canvas. Er gebeurt van alles om me heen, maar in mij is het stil. Het is geen saaie stilte. Het is geen eenzame stilte. Het is een vredige stilte, een stilte die compleet is, en waar niets extra’s hoeft te gebeuren om geluk te zijn. Ja, geluk te zijn. Waarom zou je gelukkig willen zijn, als je geluk kunt zijn? Gelukkig is een fase, en geluk is blijvend. Gelukkig is afhankelijk van situaties, en geluk is altijd aanwezig – onafhankelijk van situaties.
Karan en ik besluiten een ommetje te maken op de scooter. Terwijl we de langzaam stijgende weg volgen, is er aan weerszijden nog wat bebouwing. Koeien wandelen rustig over de weg. Er zijn kleine winkeltjes met gekleurde snoepwikkels en chipszakjes. Een kapperszaakje dat de naam ‘Parfect hair’ draagt, voor als je haar wilt dat net-niet-perfect is, denk ik. We passeren het moderne cafeetje Woodfire, gebouwd in een groene container. Af en toe komen we langs voor een versgebakken pizza, momo’s, of een groentensoep. Afgelopen donderdag hebben we onze eerste citroentaart afgeleverd, gemaakt door Laxmi (18) en Priyanka (15), twee van onze studenten. Een nieuwe samenwerking tussen Woodfire café en Adara Farmstay.
Al snel reizen we omhoog, en afgezien van wat huisjes hier en daar zijn het voornamelijk dennen, eikenbomen, en valleien vol terrassen. Er wordt niet veel op verbouwd – alsof iedereen naar de stad vertrokken is. Geen interesse meer voor de landbouw, maar voor een beter betalende baan. Veel mensen, vooral jongeren en mannen, trekken naar de grotere steden. De oudere generaties blijven achter. Soms wordt een woning verhuurd of gebruikt als tweede huis. Toch zijn er nog genoeg levendige dorpjes. De traditionele huizen zijn gemaakt van grote keien, afgepleisterd met klei. Platte stenen dienen voor de daken. Kleine balkonnetjes, kleine raampjes. Alles klein. Maar binnen zijn genoeg kamers om grote families te huizen. Buiten bevinden zich een geïmproviseerde koeienstal en een stenen patio waarop thee wordt gedronken en oogsten worden gedroogd. Alles wordt omcirkeld door kleine weggetjes, terrassen en enkele bomen. Inmiddels zijn de traditionele huizen aangevuld met moderne, cementen huizen. Maar allen zijn ze kleurig geverfd. Groen, lila, roze, rood, blauw.. Het is een kleurig palet in een landschap zo groen. En hoewel er armoede heerst, lijkt het of iedereen zich goed genoeg voeden kan met smakelijk eten. Roti’s en gebakken groenten als ontbijt, linzen en rijst voor lunch, en roti’s en gebakken groenten als avondeten. Tussendoor is er chai, de Indiase thee, gemaakt met verse melk van de koeien. Er wordt gekookt op gas of op een chulha, de traditionele houtstoof. Een simpel bestaan met de zon, regen, wind, bergen en seizoenen als leidraad. Hier vindt de moderne wereld maar langzaam zijn weg. En lijkt de tijd soms stil te staan. Ook in oktober, 2023.
