Deze column is ten behoeve van iedereen die het licht wil zien, ook in donkere tijden. Ook met oorlog. Ook in een wereld vol contrast. Arm en rijk, gezond en ziek, geboorte en dood. Hoe voortvarend een leven ook mag lijken, niemand ontkomt aan het zien en ervaren van alle verschillen. We zitten wat dat betreft allemaal in hetzelfde bootje. En waarnaartoe willen wij varen? Willen wij naar de ondergang varen, of naar de horizon? Dat is aan ieder om voor zichzelf te bepalen. En als we helder zijn, voor onszelf, wat onze keuze is, dan kunnen we gezamenlijk de zeilen bijzetten, en koers varen met de winden van de zee. Gedragen op golven – golven van verbinding. Golven van vergeving. Golven van zelfredzaamheid. Een witte vlag wapperend aan de mast. Dit stukje tekst is een inzicht, en je mag het omarmen of laten liggen. Het is aan jou.
In een wereld vol contrast heb ik soms de neiging om een kant te kiezen. Om te oordelen wat goed is, en wat fout. Ik beoordeel andere mensen, en ik beoordeel mezelf. Dit kan beter, dit is goed en dit is minder. Het is slecht om veel te vliegen, het is goed om vegetarisch te eten. En zo hebben we er nog wel een paar. Maar langzamerhand groeit er een overgave, en zie ik dat ik niet zo goed weet wat goed en fout is. Is er wel een goed en een fout? Zou ik niet iedereen kunnen begrijpen als ik zijn of haar achtergrond zou kennen? De littekens, de pijnen, het verdriet en de tegenslagen. Hoe zou het zijn om uit de veldslag van voors en tegens te rijzen en te zien dat we allemaal lerende zijn?
Ah, dat geeft me een gevoel van verruiming, en van vrede. Ja, in mij is het vrede. In mij is het één grote witte vlag. Het is het beste wat ik kan doen in een wereld met chaos. Dat ik verkies in vrede te blijven. En vanuit die vrede sta ik ter beschikking om een steentje bij te dragen, waar dat maar nodig is. Voor wie dat maar zou zijn – voor een tante uit India of een broer uit Israël, een oom uit Pakistan of een zus uit Palestina.
En zo is er geen partij te kiezen, maar een kiezen voor vrede. Geen kiezen voor A of tegen B, maar voor saamhorigheid. We kijken vanuit liefde, naar onschuldige mensen. Mensen die de weg kwijt zijn, mensen die elkaar pijn doen, mensen die het allemaal ook niet zo goed weten. Mensen die doen wat ze denken dat goed is. Mensen zoals jij en ik, eigenlijk. En ik voel mijn hart openen – voor iedereen. Want iedereen in deze wereld is mijn familie. En dat is de enige manier waarop ik kies te kijken. Ja, een bewuste keuze. We vertwisten of ontkennen de realiteit niet, maar we zien de waarheid achter sluiers van geweld en verzet, over wie we eigenlijk zijn. Sprankeltjes liefde, onschuldige kinderen, opgegroeid en een beetje de weg kwijt. Misschien mogen we iets meer kijken in de ogen van kinderen, en ons herinneren dat wij ook zo zijn. Dat dat niet voorbij gaat. Dat diezelfde sprankeling ook in onze ogen, nog steeds, te vinden is. Dit is mijn wens voor ons allemaal – dat we verbonden familie mogen zijn. Zeilend op een schip met een witte vlag, naar een nieuwe horizon.
