Het is festival vandaag in India, één van de velen. In het stadje kopen Karan en ik traditionele zoetigheden. De verkoopman stopt in elke doos 250 gram. Dan rijden we op de scooter terug naar onze buurt. Bij de winkel waar ze altijd onze pakketjes aannemen van Amazon, en dat zijn er veel met onze verbouwing, geven we een doosje af. Daarna gaan we op weg naar Priyanka (15) en Anushka’s (9) huis. Twee zussen die bij ons naar de bijles komen. Maar inmiddels komen ze een aantal dagen niet meer. We willen graag weten waarom, en of ze weer komen. En, natuurlijk, om ze een warme knuffel te schenken en wat zoetigheid.

We lopen de steile trap naar boven op. Tussen huizen door wentelt het de berg op. Dan maken de huizen plaats voor een appelboomgaard. Het klinkt gezellig, een boomgaard. Deze is omgeven met elektrische hekkens. Zo kunnen de apen geen appels plukken. De elektrische hekkens maken het iets minder gezellig. Dan komen we aan bij het hoogste huisje, bestaande uit twee kamers. Hier wonen Priyanka en Anushka. Wat een blij onthaal krijgen we! Ze willen me graag hun thuis laten zien, en ik doe mijn schoenen uit voor de deur om naar binnen te gaan. De ene kamer is de keuken waar wordt gekookt op een houtstoof op de grond. Er zijn geen meubels. Borden, pannen – alles is enigszins rommelig georganiseerd. Ineens begrijp ik waarom Priyanka en Anushka in de bijles niet altijd zo zorgvuldig zijn met spullen. Dan gaan we naar de andere kamer. De grote trots is de televisie hier, waarop de hele dag door van alles wordt bekeken. Er staat een groot bed in de ruimte, en ik word uitgenodigd om naast de moeder te zitten. Ook de broer, Mahesh (18), komt erbij staan. Priyanka laat me hun huistempeltje zien in het raamkozijn. De moeder lacht en zegt het een en ander in het Hindi, Priyanka is de tolk waar ik het niet begrijpen kan. Van Anushka krijg ik een bloem gemaakt van een lucifer en een stukje dennenappel. Ze laten me een nieuwe wereld zien, hun wereld, en ik voel me zo welkom. Hier is geen schaamte, geen verschil voor meer of minder hebben. Vergeleken met hun huis is Adara een paleis, maar met de ogen van kinderen is er overal iets moois te zien. En dus kijk ik door hun ogen, en zie in Anushka’s bloem een prachtige roos. Priyanka overhandigt me een pop die haar beste jaren heeft gehad. Ze heeft wat letsel opgelopen en is geopereerd met een stuk tape om haar middel. Maar toch staat er nog steeds een glimlach op het gezicht. Waarschijnlijk omdat ze nog steeds wordt geliefd.

Priyanka wijst naar een stapel zakken gemaakt van kranten. “Look didi (zus), newspaper!” Ik herken ze van de groentewinkel. Daar word ik altijd warm onthaald met een ‘Namaste, Sir!’. Ik heb nog geen behoefte gehad om de ‘Sir’ te corrigeren, want stiekem vind ik het wel leuk. De groenten worden gewogen en in krantenzakken gestopt. Lekker duurzaam. “Oh, bags! Who makes those?” vraag ik. “Me!” lacht Priyanka. Dan laat ze me zien hoe ze van een krant een zak vouwt. Als lijm gebruikt ze ingedikte bloem met water. Ik mag ook een zak maken. We grappen en lachen. Dit is haar bijbaantje. Maar gelukkig komt ze ook weer naar tuition, samen met Anushka. Twee lieve rozenkinderen die rozen cadeau geven, en aan wie wij water mogen geven opdat ze nog meer mogen groeien en bloeien in hun leven. Wat een rijkdom.

Printvriendelijk