Laatst waren we op bezoek bij een advocaat voor wat advies. Ergens aan de hoofdstraat heeft hij een kantoor met een dik bureau, een dikke stoel en dikke wetboeken. Niet mijn comfortzone – wel handig om wat te raadplegen voor onze organisatie. Wat zijn de regels voor een stichting? Nu is er vaak nog wel ruimte in India om rond de regels te draaien, vooral als je geld hebt. Daarom is de tafel in het advocatenkantoor zo groot denk ik – er kan veel onder de tafel door.

Karan en ik nemen plaats op een plastic stoel. De advocaat voorziet ons van nuttige informatie. Het is een oudere man met veel ervaring. Dan hebben we een gezellig praatje met wat chai (thee). Hij is één van de weinigen in Pauri die Engels kan. Een vriendelijke man die veel alleen lijkt te zijn. Zijn familie woont in Delhi, maar hij is het liefste in zijn geboorteplaats. Af en toe bezoekt hij zijn familie, of zijn familie hem. Een afstand van neger uur.

Ik ben nieuwsgierig naar de uitbreiding van de stad Pauri en zijn kijk op de ontwikkelingen in het gebied. Ja, dat is het geograafje in mij. Ik observeer dat Pauri behoorlijk groeit als bergstad, en dat mensen in India heel goed zijn in voortplanting. Is al die groei duurzaam? Een westerse vraag, want hier is het meer: ‘Heb je eten op tafel? En kinderen die voor je zorgen op je oude dag? Mooi..’ De advocaat vertelt hoe Pauri zich goed ontwikkelt – met meer elektriciteit, infrastructuur en bebouwing. Belangrijke faciliteiten voor het alledaagse leven. De kwaliteit van scholen is niet zo goed volgens hem. En zijn werk is gevuld met politiek spel. Ja, dat lijkt me ook lastig. “En hoe zit het met de natuur? Is er in de regelgeving ook ruimte voor de natuur?” vraag ik. De advocaat is met een zaak bezig om natuurgebied in woongebied om te zetten. “Want mensen moeten ook ergens kunnen leven en voor wie doe je je werk anders als je het niet voor mensen doet?”. “Nou, voor dieren bijvoorbeeld”, suggereer ik glimlachend. Hij is wat sprakeloos van het idee. Daar zit natuurlijk het geld ook niet, dat snap ik. Welke dieren betalen geld om hun rechten te bewaken?

En tegelijkertijd is het prachtig om te zien dat de Indiase jongere generaties steeds meer hun monden durven open te trekken. Hun eerlijke feedback geven. Hun gevoelens durven te uiten. Homoseksuelen die uitkomen voor wie ze zijn, ongeacht de pittige reacties van familie en een wetgeving die homohuwelijk niet toestaat. Vrouwen die na misbruik van de partner wél durven te scheiden. Ook als de familie ze afvalt. Mensen die hun financiële zekerheid opzeggen om nieuwe wegen in te slaan naar duurzaamheid. Natuurlijk hoeft het niet zo rigoureus, maar het laat zien dat er veranderingen borrelen in de maatschappij. Zo schieten er talloze organisaties als paddestoelen uit de grond. Er is de Poetry-Art Project die glazen flessen tot woningdecoratie maakt, EcoLine die van petflessen kleding maakt, Neli die haar maishulzen poppen verkoopt, en Tengin die van kokosnoten lepels, kommen en sponzen maakt. En ze verdienen geld! Ja, dit zijn allemaal veelbelovende paddestoelen. Op deze paddestoelen kunnen we steeds meer gaan bouwen. Hopelijk helpen ze mens en natuur een handje. En wie weet transformeren ze hier en daar een wet. Zo zijn we altijd in ontwikkeling met zijn allen.

Printvriendelijk