Een langverwacht moment was daar. Op een ochtend in april kwam een taxi aan in Pauri. Ik liep de treden af naar de straat beneden Adara. En daar, plots, zag ik twee blanke mensen staan. Niet zomaar twee blanke mensen, maar mijn vader en moeder, die drie reisdagen en 6400 km hebben afgelegd om hun dochter weer te ontmoeten na 2,5 jaar. Die moedig een totaal andere, stoffige en chaotische wereld durfden binnen te stappen: de wereld van India. Alles voor de liefde. En wat fijn om ze weer te kunnen omhelzen!
Ze verblijven een poos bij ons op Adara, leren Karan kennen, en we ontmoeten elkaar op nieuwe manieren, in het heden van wie we nu zijn. We groeien allemaal als een boom, waarbij er steeds weer nieuwe takken bijkomen, en oude bladeren afvallen. Wat mooi om dit allemaal te kunnen delen met elkaar. En toch zijn we ook zo hetzelfde gebleven. Er is niets veranderd. Wat er werkelijk toe doet – de hartsverbinding – was er vanaf de geboorte, was er met afstand, was er met nabijheid, en is er nu. Zo voel ik het tenminste, en het voelt goed!
Het hebben van ouders is iets bijzonders. Het kan mooi zijn, en soms moeilijk, en emotioneel en alledaags. Het liefst zie ik mijn ouders als twee bronnen van overvloed – met watervallen, bomen, zon en vruchtbare aarde. Ze laten al het water dat ze hebben over me heen stromen, en soms is het een kleinere stroom en soms is het heel veel – wat hun seizoen op dat moment maar is. En alles is welkom. Alles is goed. De winter is winter, en de zomer is zomer. Zoals de natuur er altijd voor ons is, ook als we het even niet kunnen voelen, zo zijn ouders er voor ons. Het zijn mensen met mooie en mindere kanten, maar vooral kies ik ze te zien als bronnen van overvloed. Want zij hebben mij het leven geschonken – en niemand anders kon dat doen. Zij hebben mij alles gegeven wat ze konden, en hebben altijd hun best gedaan. Ik kan nooit stoppen met dankbaar zijn. En het totale pakket aan woestijn, bergen en stranden neem ik graag van ze aan. En zo word ikzelf een wereld. Een veelzijdige, levendige wereld. Het bloeit, verwelkt en groeit – alles gelijktijdig.
Op een zondag, wanneer mijn ouders hun eigen plan volgen, gaan Karan en ik met zelfgemaakte burgers naar het bos voor een picknick. We lopen langs een steil pad omhoog, een stukje van de straat. Wanneer we een plekje hebben uitgezocht, zitten we en smikkelen we. Wat een heerlijke maaltijd! Zelfgebakken brood, aardappelburgers en sla uit eigen tuin. Maar het beste van alles is om het te eten bij de dennenbomen, de vogels en de zachte aarde. We voelen de rust van de natuur door onze lichamen trekken. Ze ontspant ons, laadt onze batterijen op.
Nadat we zijn uitgegeten, gaan we terug. Dat de wereld in dit prachtige Indiase berglandschap niet perfect is, is goed te zien deze dagen. Er liggen plastic en glazen flessen aan de kanten van de weg, en in de natuur. En dan zijn er de bosbranden. De overkant van de vallei is nauwelijks zichtbaar. Rookpluimen waaien omhoog. Elke avond zien we meerdere rode zeeën opgloeien tegen de donkere silhouetten van de bergen. Waar de natuur zo overvloedig geeft, steeds maar weer, weten we met menselijke activiteiten veel te overstemmen. Hebzucht, negeren, onzorgvuldigheid… Een gebrek aan liefde en aandacht, voor de wereld en dus ook voor onszelf… Het raakt me. Ik kan erom huilen. En huilen is goed. Huilen mag. Alles toelaten, werkelijk, geeft kracht. Want wat doe je anders, met iets wat moeilijk is? Laten we met zijn allen voelen, erkennen, toelaten en huilen. Wat doet het met ons wanneer onze Aarde, ons allergrootste Vader-Moeder, in zo’n staat verkeert? Mag dit verdriet er zijn? Ja, dit verdriet mag er zijn. Het reinigt en heelt ons van binnen, als een waterval wast het alle stof af. En wat van binnen heelt, is compost voor nieuwe ideeën – nieuwe zaden – die willen groeien. Zo ontstaat er een generatie die zijn oorsprong erkent, en de liefde en seizoenen van vaders en moeders omzet in nieuwe kracht.
