Ik loop door de nauwe straatjes van Rishikesh. Het is warm en ik hou van warm. De cellen van mijn huid dansen in het licht. Hier en daar stop ik om een poster op te hangen, een poster voor Adara’s verblijf. Zo nodigen we gasten uit om bij ons te verblijven. Rishikesh is het walhalla van de yoga en meditatie. Westerlingen, koeien en Indiërs mengen samen. Glimlachen naar elkaar. Ik vind het heerlijk, want het voelt alsof de wereld hier iets verder is met het loslaten van beperkende gedachten, en het toelaten van een vrijer leven voorbij alle regels en normen die we soms zo vasthouden in de maatschappij. Onbekenden maken een praatje, kijken elkaar in de ogen. Ze maken contact van hart tot hart. Er worden flyers uitgedeeld in restaurantjes, spontane evenementen georganiseerd met yoga, meditatie en zang, en posters geplakt op de muren in kleine steegjes. Vaak wordt er van alles aangeboden onder het ‘betaal wat je wilt’-motto. Een kwestie van vertrouwen.
Na tien minuutjes zie ik het water van de Ganges. Ze stroomt en stroomt in haar sierlijke ritme. Gaat voor niemand aan de kant. Ik doe mijn slippers uit en wandel over het witte zand. De zon straalt abrikooskleurig licht over de bergen en de tempel aan de overkant. Mensen zitten aan de oevers op grote ronde rotsen. Een man maakt muziek op zijn trom. Een Franse vrouw verkoopt haar op de grond uitgestalde kunst. Straatkinderen staan om haar heen en bewonderen de ansichtkaarten. En ik loop verder, naar de rivier. Ze is precies wat ik nodig heb vandaag. Want ze is groots, wijds, diep en vrij, en ze stroomt met haar eindeloze levensenergie. Als een lied dat niet eindigen kan. Ik ga zitten, mijn benen in het water. Alles tintelt fris, en ik slaak een zucht. En de Ganges vraagt me met haar te spelen, en ik kan natuurlijk geen nee zeggen. Al snel spetter ik alle stroefheid uit mijn benen. Mensen kijken wat verbaasd naar het enorme bubbelbad. Maar de Ganges en ik zijn blij, en gelukkig, en we hebben zoveel te lachen samen. Het deert niet wat de mensen vinden. En stuk voor stuk, bij elke slag, neem ik meer ruimte in. Ruimte om mezelf te zijn, ruimte om te leven, ruimte om te doen wat belangrijk is. Voor mij. Voor mij en mij alleen. En ik zing. En ik bubbel.
Dan sta ik op. Want ik heb zin om te dansen. Twijfel… want om me heen staan mannen van Indiase afkomst, en ze zijn het niet gewend om een vrouw in haar vrouwelijke expressie te zien. Zo puur, zo rauw, zo sensueel, zo vrij. Er is iets dat ze ongemakkelijk vinden eraan. En dat is oké. Maar de Ganges en het zand en de rotsen vragen me: “Werkelijk, laat je je tegenhouden door andermans ongemak? Laat je je intomen, zoals je dat al zo vaak hebt gedaan in je leven? Er is er maar één van jou op de wereld, dus alsjeblieft, wees jezelf! Doe het voor jou! En heb plezier.” Ik bedenk me: wat als mensen met mooie intenties zich altijd zouden laten tegenhouden, omdat anderen het niet zo leuk vinden, of er bezwaar tegen hebben? Wat voor wereld zouden we dan met z’n allen creëren? En in dat ogenblik weet ik hoe belangrijk het is dat ik mijzelf ben. Door mijn verlangens op te volgen, draag ook ik mijn steentje bij aan een samenleving waarin dansende en blije mensen normaal zijn. En daar gaan eerst mijn handen, en ze dansen met de lucht. Vloeiende bewegingen, zoals het water. En de mensen staren. En ik kijk naar het water en doe een stap voorwaarts. Mijn voeten dansen, dansen en dansen. Ja! En mensen kijken, en ik ben vrij van al hun gedachten en oordelen. En ik dank mezelf. En ik wens iedereen de vrijheid om het leven te leven op zijn of haar eigen manier. Zelfs als dat ‘gek’ is. We zijn niet gekomen om in potjes en pannetjes te passen.
Hoe prachtig om op sociale media steeds meer mensen te zien die in hun authentieke kracht gaan staan. Die weten dat ze iets bijzonders te brengen hebben, en daarvoor gaan. De rationele cultuur met het geld en de macht wordt stilaan opzijgeschoven. In de samenleving, los van de regeringen, verzamelen mensen zich voor een groene wereld en harmonie. Vrouwelijke waarden zoals het zorgen voor de aarde, het creatief leven, het erkennen van onze rol in een groter geheel, het opzijleggen van eigenbelang, en het toelaten van gevoelens… worden steeds meer omarmd. Wat een mooie wereld maken we zo samen! Ik ben er graag bij. En de Ganges ook, volgens mij.
