De maand juli was vol vreugde, verbinding, en samenwerking op Adara. Wanneer de zachte lente omslaat in een veld vol wilde bloemen. Felle kleuren, kruidige geuren, de wind die cirkelt en de zwaluwen die toveren in de lucht. Zo’n gevoel was juli. En dat was zo welkom. Wanneer je twijfelt aan jezelf, aan hoe je het doet, of dat de situatie wat benepen lijkt… financieel, materieel… hoe dan ook maar. Dat zijn de uitdagende tijden. En hoe te blijven geloven dat je het kan, dat je iets te brengen hebt – iets unieks… en dat er altijd hulp is. Ik ben niet religieus, maar ik geloof wel zeker in wonderen. Het leven alleen is al een groot wonder. We hebben weer de smaak te pakken.
Er kwamen vier vrijwilligers. Een Frans stel dat op een eilandje in de oceaan woont: Reunion Island. Een jongen uit Schotland en een jongen uit India. Ze gaven de kinderen les, bouwden nieuwe aarde in de tuin, brachten hier en daar een likje verf aan, schuurden de vloeren, praatten, kookten, en genoten samen met Karan en mij van het leven. Soms tikte de regen vredig op het dak. Dan aten we samen om de lage tafel. Een warme maaltijd in ons midden. Soms dansten er wolken om het huis, de vallei verstopt in dichte mist. Dan weer streek het zonlicht langs alle dennenbomen op de bergen aan de overkant. Geen één werd overgeslagen.
En dan zijn er de kinderen… Tien nieuwe engelen om samen mee te groeien. Hun licht en hun lach schaterend door het huis. Ze bewonderen de muurschilderingen, stoeien met kussens, spelen op het gras en leren gretig. Hier zijn ze thuis. Hier wordt er van ze gehouden. Drie van deze kinderen – een tweeling en hun zus – slapen in een voormalige hondenkennel. Hun moeder heeft hen verlaten, en hun vader rookt elke dag wiet. Hij is twee weken terug opnieuw getrouwd. De tweeling is speels en guitig. Ze spelen o zo graag. Eén van hen komt aanzetten met een flinke snee in zijn hand. Hij heeft met een mes gespeeld. We maken de wond schoon en wikkelen er zacht verband omheen. “Rustig aan doen met je hand”, waarschuw ik. Ik weet dat dat lastig is voor hem. Hij bedankt en lacht, zijn ogen sprankelen. Dan weer buiten spelen.
De verhalen over de achtergrond van kinderen vertel ik niet gauw, want soms vormt het een beeld van de kinderen als slachtoffertjes. Voor mij zijn het geen slachtoffertjes. Het zijn krachtige kinderen, vol levenslust. Ze zijn vrolijker dan menig mens in chique huizen. Hoe doen ze het? Ik weet het niet. Ik loop naar buiten. Er wordt gerend en geroepen. Onze tuin is een schoolplein geworden. Andere kinderen kijken nieuwsgierig vanaf de hogere dakterrassen toe. Wat gebeurt daar nou? Nou van alles. Roni (6) is met stokken in de weer, Ishita (7) onderzoekt een plantje door het uit elkaar te trekken, de jonge Aru (2) wordt aan de hand geleidt door Sooni (12). Pankaj (15) en Saksham (16) badmintonnen. Krishna didi (40) doet de afwas. Een groep jongens speelt een spel, met Anjal (14) als leidster.
Nu dan is augustus gekomen. Met haar regens en haar stilte. Even de batterij opladen. Karan is naar Dehradun, de vrijwilligers zijn uitgevlogen, de kinderen hebben een paar dagen vakantie. Als je hooggevoelig bent als ik dan is elke dag met vijf mensen wonen best veel, en tien kinderen die komen leren, en twee vrouwen die komen werken. Allemaal in hetzelfde huis. En dit is nog maar het begin van ons project… Ik zou niet anders willen. Maar wat genieten soms, de stilte.. Alleen zijn in een huis, niemand die iets van je hoeft, dat de kamers naar wierook ruiken en de douche even van jezelf is. Dat ben ik – een projectleider met een kluizenaar-syndroom. Het heeft me moeite gekost, maar ik kan het steeds beter. Dat ik het mezelf gun om op te laden, zelfs als ik weet dat anderen waarvan ik houd niet zulk comfort hebben. Maar ik weet ook dat hun comfort deels ligt in andere dingen: rijst met linzen, en samen zijn. Voor mij ligt comfort in een zelfgemaakte pizza en een avondje alleen. Westerling in oosters land.
