Een zonnige namiddag. Ik heb de kluizenaar uitgehangen in de ochtend, lekker in mijn appartementje rondgescharreld. Wat schrijfwerk, schilderwerk en yogawerk gedaan. Zo. Nu dan even de deur uit, naar het dorpscentrum Mandrem waar ik een lichtsnoer moet kopen. Binnenkort is er weer markt bij Shunya – een culturele plek voor allerlei activiteiten, café en dansen. Ik stal daar dan in de avond mijn schilderwerkjes uit onder de grote Banyan boom. Mensen verkopen er sieraden, kleding, kunst en dergelijke. Allemaal onder het genot van een life bandje. Omdat het er vrij donker is, heb ik wat extra licht nodig zodat mensen de schilderwerken kunnen zien. Wel zo handig.
Ik loop de veranda op. Links van mijn appartement is het huis van mijn huisbazinnen – twee lieve vrouwen. Een volwassen dochter – Hilda – en haar moeder. Hilda kon niet trouwen in haar leven, want ze heeft iets met haar been waardoor ze niet zo goed lopen kan. Dat maakte haar blijkbaar ongeschikt voor huwelijk. Nu zit ze op een stoel op de veranda met een pakje in haar hand. Ze kijkt op en ik groet haar: “Hello Hilda!” Ze grijnst breeduit terug, het zwarte haar in een knotje, ogen die speels glinsteren als altijd, en tanden die schots en scheef staan. Maar zij laat het haar niet tegenhouden. Elke dag lacht ze van oor tot oor, groet iedereen met plezier, plukt een bloem van de hibiscus struik en steekt die met een clipje in haar haren.
Hilda’s moeder komt ook naar buiten, wijst naar het pakje in Hilda’s handen. “Green tea”, zegt ze. Ik knik. “She’s fat, no? So she has to drink green tea. No sugar,” zegt Hilda’s moeder. Hilda zit met een grijns op haar stoel, kijkend naar het pakje. Ze is zichtbaar niet beledigd door haar moeders uitdrukking. De moeder loopt naar een ander gebouw dat als keuken dient, terwijl ze nogmaals uitlegt: “She’s fat!” Ik weet niet zo goed hoe ik kan reageren. Hilda is inderdaad niet de slankste. Haar moeder evenmin. Zoals Karan liefdevol kan zeggen: ‘de ziel drukt zich uit in de volheid van het lichaam.’ Nog steeds is Hilda niet ontdaan, zit content op haar stoel met haar groene thee en kijkt me lachend aan. Ik lach terug en ga op weg naar Mandrem, door het nauwe steegje met de gele en turquoise huisjes. Een vriendelijke buurman groet me. “Good morning”, zegt hij opgewekt. “Good morning” antwoord ik. Het is al middag. Anders dan in de rest van India, waar mensen veelal opstaan rond 5 of 6 uur, zijn de mensen van Goa wat later. Allemaal avondmensen, waarschijnlijk. Het komt niet zo nauw.
In India wordt groene thee gepromoot als een slank-maker. Het komt niet met de suggestie dat je ook nog wat andere dingen zou kunnen aanpassen in je dieet of beweging als je wilt afvallen. Nee, gewoon wat extra groene thee en je zit wel goed. Natuurlijk komen er ook westerse trends onder jonge vrouwen die in de stad wonen en die willen er graag slanker uitzien. Bollywood heeft veel dunne dames. Maar veel Indiase mensen zijn minder gedisciplineerd en minder perfectionistisch. Zij hoeven van zichzelf niet te voldoen aan een modebeeld. Het is heel bevrijdend eigenlijk. Ikzelf heb immens veel geleerd van de vrouwen hier. Een extra vetje is niet erg. Ontspan, en geniet een beetje van het leven. Je bent helemaal goed zoals je bent, en je hoeft niet in een strak harnas te passen. Je bent vrouw en je lichaam zal natuurlijkerwijs wat uitdijen.
Toch wordt in India ook nog gewerkt voor de acceptatie van het vrouwelijk lichaam. Het doorbreken van taboes. En dat heeft vooral te maken met thema’s als menstruatie. Project Kishori van de Prazna Foundation is een voorbeeld. Zij bezoeken scholen in afgelegen gebieden om meisjes, maar ook jongens, te onderwijzen over menstruatie. Zo breken ze het taboe en openen ze een veilige ruimte om te delen zonder schaamte. Dat jongens ook worden meegenomen in deze educatie, is iets nieuws. Meestal worden jongens en mannen ver weg gehouden van dit soort onderwerpen. De organisatie deelt kits uit aan de meisjes met maandverband en ook onderbroeken, want niet iedereen heeft geld voor onderbroeken. “Het is belangrijk dat de dialogen blijven plaatsvinden, want een taboe is niet met één training verbroken,” zegt Preeti Sharma – oprichtster van Prazna Foundation. Maar een goede start is het zeker. Daar kunnen we op proosten, wellicht met een kop groene thee.
