Er zijn mensen met geduld en er zijn mensen zonder geduld. Iets ertussenin bestaat haast niet, geloof ik. Ik behoor zelf tot de laatste categorie. Geef mij een klusje, en ik wil het af hebben voor ik eraan begin. Even eten koken? Ik ga voor de gerechten die binnen 10 minuten klaar zijn. Logisch, dan, dat ik vaak eindig met een rauwe maaltijd op tafel. Misschien dat ik daarom niet zoveel gasten heb bij mijn avondeten. Gelukkig ben ik vegetarisch. Rauwe groenten en fruit zijn best goed te doen. Al zijn rauwe aardappelen niet zo aan te bevelen. Pasta wordt nog net gaar in die 10 minuten. Een oven voorverwarmen? Ik zucht en steun al bij het idee. Wat een tijd kost dat. Ik ben door mijn gebrek aan geduld heel goed geworden in multitasken. Zo doe ik bijvoorbeeld de afwas terwijl ik thee zet, en ga ik tijdens een telefoontje naar het toilet. Oké, dat laatste nog net niet. Ik overweeg het wel, maar dan komt mijn beschaafde opvoeding naar boven en maak ik eerst netjes het telefoongesprek af.
Waar komt dat toch vandaan, dat ongeduld? Mijn vader, als hij dit leest, voelt de bui al hangen. Sinds ik mij kan heugen heeft mijn lieve lieve vader een verfrissende combinatie van overdrijven en ongeduld. Zo zei hij bijvoorbeeld vroeger, als wij kinderen onze schoenen wat ongemakkelijk in de bijschuur hadden laten staan: “Wie heeft zijn schoenen hier neergezet? Ik breek er bijna mijn nek over.” Mijn eerste reactie was dan geschokt: ‘Oh nee! Zijn nek!’ Maar al snel wende ik aan de dramatische toon en was het meer een comedy show. Mijn vader kon zelfs zijn nek breken over een pen op tafel. Heel knap. Het beste wat je kon doen, was het even opruimen – en het liefst een beetje rap. Kwam de ober niet op tijd de bestelling opnemen? Mijn vader verhuisde het hele gezin met gemak naar een ander terrasje, de ober bedremmeld achterlatend met wat drankjes op het dienblad. In Oostenrijk op skivakantie stond mijn vader al boven op de berg terwijl vrouw en kinderen beneden in de rij stonden voor de stoeltjeslift. Hij was toch zeker samen met ons in die rij gaan staan, maar langzaam werd hij een klein stipje in de menigte, steeds verder in de rij – en zoef – daar ging hij al de lucht in. Geen zwaai of iets. Uit het oog. Maar nee, nooit uit het hart. Mijn vader heeft het grootste hart. En als we hem wat belachelijk maken om zijn gedrag, is hij het die het hardste lacht.
En toch heeft mijn vader ook geduld. Zo heeft hij geduld met mensen, om naar ze te luisteren of om ze iets uit te leggen, en om iets nieuws te leren. Geduld in een wandeling, een boek, een museum, een hangmat. Dus. Als hij het kan, kan ik het ook. En daar ging ik laatst – de grote geduld-test in. En wel met Reiki. Allereerst nam ik zelf mijn eerste Reiki behandeling in Goa. Ik kwam bij een Duitse vrouw die al 25 jaar in India woont, Suchira genaamd. Suchira is alternatief – jazeker. Een sterke personaliteit – absoluut. Geduldig – meestal niet maar in haar Reiki sessies wel. Het was een hele verademing, een kalmering. Zoveel rustige energie dat door je lichaam siddert voor anderhalf uur. Alsof je weer een klein baby’tje bent, slapend in de wieg als een roos. Maar niemand is perfect, en dus ook Suchira niet. Ik kwam laatst haar partner tegen en vroeg: “Hoe is het met Suchira?” hij antwoordde: “Ja. Goed!” en toen, met een grote frons en een gelaten zucht: “Vurig… maar goed”. De arme man. Ik giechelde.
Na de Reiki sessie ben ik de Reiki cursus gaan doen. Onderdeel daarvan was dat ik 21 dagen lang elke dag mezelf een sessie van anderhalf uur moest geven. Je gaat op bed liggen en legt je handen stuk voor stuk op al je chakra’s. Die sessies waren enorm effectief en ik voelde me opgeladen. Chakra’s zijn energetische centra in het lichaam. We hebben 7 grote chakra’s verspreid over de ruggengraat – van de top van het hoofd tot aan het staartbotje. Deze chakra’s zijn vaak geblokkeerd en door ze weer te openen, middels Reiki bijvoorbeeld, krijg je een betere stroming en een zachte heling. In India weet iedereen wat chakra’s zijn, want die kennis is hier algemeen bekend en geaccepteerd. In Europa is het nog niet zo bekend, en wordt het soms zelfs als zweverig gezien. Het grootste ingrediënt wat je nodig hebt als beoefenaar is geduld. Het vertrouwen dat de energie zijn werking doet is ook helpend, maar hoeft niet. Het werkt ook zonder dat je erin gelooft. Inmiddels ben ik gecertificeerd om naast mezelf ook andere mensen een behandeling te geven. Mijn eerste sessie was effectief. Na de sessie bleef de beste jongeman tien minuten lang stil liggen. Geschrokken dacht ik: ‘Wat heb ik nou weer gedaan?’ Maar Reiki kan niet schadelijk zijn, en ik herinnerde me dat ik dezelfde ervaring had. “Dankjewel,” zei hij uiteindelijk, “Het was zo rustgevend – ik kon niet zomaar zitten of opstaan.” Ik wist niet dat geduld zo effectief kon zijn. Misschien maar eens proberen als ik eten kook.
