Karan leert al drie jaar lang elke dag Nederlands. Hij is nog nooit in Nederland geweest. En niet omdat hij een wanhopige immigrant is – hij vindt het een leuke bezigheid en nu is het vastgeroest in zijn ochtendroutine. Tijdens het ontbijt praten we over de bakker en de slager, de serveerster en het kantoor. Ik zie zijn enthousiaste ogen oplichten, als ware hij weer een kleine jongen. Vandaag vroeg ik hem: “Hoe oud ben jij?” En hij antwoordde: “Ik ben helemaal oud! Wij stellen deze vraag niet.” Grenzen aangeven in het Nederlands gaat dus ook goed.
Na een paar maanden apart te hebben geleefd, zijn we weer samen op Adara. De bergen zijn nog even rauw als toen ik ze achterliet. Adara is nog steeds een rustig oord. De energie is er anders dan op andere plekken. Alsof er een wijsheid is, een kalmte, een intiem samenzijn van de mens en de berg. Ik kan het niet goed omschrijven. Karan voelt het ook. Vrijwilligers voelen het ook. De bijen, de bomen en de vogels helpen een handje mee.
Mei in deze bergen is zonnig, droog en warm. Maar dit jaar zijn er geregeld regenbuien in de namiddag. Alles koelt af van 30 naar 17 graden en we kunnen heerlijk slapen onder een donzen deken. De feeënlichtjes om de balken van het plafond stralen lieflijk. Regen tikt op het dak. De tijd lijkt stil te staan. Alles is vertrouwd. De volgende ochtend is er een nonchalante zon, alsof er niets gebeurd is. Omdat we nog niet zijn toegekomen aan het vullen van de gaten in onze stenen buitenmuren, zijn de musjes ook aan het genieten van de homestay. Zij hoeven niet te betalen, want hun gekwetter maakt veel goed. Ondertussen schalt het muziekje van de melkboertruck beneden in de straat.
Dit zijn rustige dagen. We ontvangen af en toe gasten. Ik schrijf een boek, maak een muurschildering. We ruimen twintig oude dozen op. Dat scheelt weer ruimte. Ik geef Karan een meditatie, hij geeft mij yogales. We maken muziek in het bos en praten over onze intentie om mensen zulke bijzondere ervaringen te geven met retreats. We bestellen flyers die we binnenkort gaan uitdelen in Rishikesh. De koers van Adara is anders geworden, en niemand had het kunnen voorspellen. Je kunt al je plannen klaar hebben liggen voor je project of je leven, maar Karan en ik hebben gezien dat het niet zo werkt. Voor ons niet, althans.
Na de nodige investeringen en veel tijd werden uiteindelijk bepaalde stichtingsdocumenten van Adara afgekeurd. Adara kon geen fondsen aanvragen. We hadden alles op orde, maar het klimaat voor kleine NGO’s in India is niet erg ondersteunend. Vele NGO’s hebben hun documenten verloren de laatste jaren – de overheid is bang voor corruptie en neemt strikte maatregelen. Onze homestay verdiende mondjesmaat. We konden nauwelijks onze elektriciteitsrekening betalen. Andere programma’s, zoals vrouwenemancipatie en educatie, liepen stroef. Kinderen kwamen maar af en toe opdagen. We gaven veel, maar kregen er weinig energie voor terug. En als kers op de taart, werd onze relatie ook getest! Kortom: 2024 was geen makkelijk jaar voor ons.
Op zo’n moment kun je blijven vechten of even rusten. We kozen uiteindelijk het laatste. Ik ging naar Goa en Karan bleef nabij de bergen. Pas op de plaats. Ieder weer in onze eigen stroming. Wat geeft ons vreugde? Waar laden we van op? Voor Karan was het yoga, voor mij was het schilderen en een andere omgeving. Karan kreeg genoeg gasten om zichzelf te onderhouden. Ik had nog wat persoonlijk spaargeld. En toen, na enkele maanden, was het opeens weer tijd. Ik plande mijn reis en vloog naar het noorden. Karan en ik, beiden iets ouder en veel wijzer (want dat brengen uitdagingen je wel!) herenigden in visie en liefde.
We voelen hoe het roer omgegooid wordt, nu we alle mogelijkheden weer openleggen. Elke dag voelen we wat belangrijk voor ons is, wat we graag willen doen, en we zetten nieuwe stappen. Hoewel we nieuwe keuzes maken, hebben we geen spijt van onze eerdere keuzes. Vaak zijn we dankbaar voor alleen de mooie momenten. Maar zonder de moeilijke momenten konden we niet staan waar we nu staan. En dus gaan we voorts naar nieuwe avonturen, hoogtepunten en dieptepunten – vol vertrouwen en zonder verwachtingen. Je kunt ons over een tijdje vragen hoe het ons vergaat. Maar vraag Karan niet hoe oud hij dan is, want “wij stellen deze vraag niet.”
