Ik zit aan het begin van onze tuin, reisbagage aan mijn voeten. De bijtjes zoemen in het gras. Ondertussen zwelt er een enorme stank op vanuit het huis op Adara. Karan doet de deur op slot terwijl drie mannen hun taak afronden. Ze zijn van de bestrijdingsdienst. Een aantal weken terug ontdekten we termieten in het huis. Ze waren via een ‘onschuldig’ hoopje oud hout aan de zijkant van ons huis door de halve meter dikke muur gekomen. Halve meter! Ze vonden hun weg door de stenen vloer en in de muur naar houten vloeren en deurposten. Wat die beestjes allemaal wel niet kunnen, ik sta er versteld van…
Alles leuk en aardig, maar we moesten met een flinke tegenzet komen om dit spelletje te winnen. De consequentie was: zo’n 100 gedrilde gaten dwars door onze vloer, langs de deurposten en buiten in de fundering. In deze gaten werd gif gespoten – vandaar de stank – wat vervolgens werd afgepleisterd. Vervolgens moet het huis tijdelijk worden geëvacueerd en dus gaan Karan en ik op reis. We zien later wel hoe die gevulde gaten bij ons interieur passen. Misschien wordt het een vloer met witte stippen. Een nieuwe trend.
De man die het gif spoot zei van alle gereedschappen te zijn voorzien, maar dat was niet helemaal waar. Voor dit soort zaken is een gasmasker geen onnodige maatregel. Maar deze beste man deed zijn shirt uit en bond het eventjes om zijn neus en mond. Later hoorde ik van Karan dat hij al twee hartaanvallen had overleefd. Hij wist dat die hartaanvallen door zijn werk kwamen, maar bleef desondanks onbekommerd doorgaan – zonder masker. Dit soort verhalen hoor ik wel vaker hier. Zoals onze timmerman die even een elektriciteitsdraadje aanlegde bij de elektriciteitspaal. Dat ging niet helemaal goed, en toen lag er ook nog water op de vloer. Hoe hij het overleefde weet ik niet. En het gekke is: hij zou het zo weer doen op dezelfde manier. Ik verbaas me over die voorvallen, en nog meer over dat mensen het overleven. (Mensen zijn hier van de die-hard.) En nóg meer verbazing heb ik wanneer ze het doodleuk herhalen. Ieder zijn ding…
Als het werk klaar is toeren Karan en ik op de scooter naar Dehradun. Na zes uur komen we aan bij zijn moeder en grootmoeder. We rusten een nachtje, om vervolgens de twaalf-urige nachtbus naar Dharamsala te nemen. Hoe we die nachtbus hebben kunnen vinden is me nog steeds een raadsel. Karan begeleidde de taxi naar een anonieme hoek in het oneindige stratennetwerk van deze metropool. Daar stond een ander groepje reizigers al te wachten op diezelfde bus op diezelfde anonieme hoek! Een wonder. Misschien hebben wij mensen ooit eens van de termieten geleerd hoe je standvastig je weg vindt. Ik was niet bij die les, geloof ik. Misschien was het exclusief voor Indiërs. In elk geval – we werden opgepikt en zo zaten we in de comfortabele bus. In hoeverre een bus comfortabel is voor twaalf uur, natuurlijk.
Dharamsala – de woonplaats van de Dalai Lama. Daarom voelt het een beetje alsof je stil moet zijn… ook al rijdt er net een tuktuk met drie geiten en een luid toeterende chauffeur voorbij. Hier vind je Tibetaanse monniken, knusse cafés, en backpackers die hun spirituele roeping proberen te vinden— en als ze dat niet kunnen vinden dan maar een kop goede thee. Een paar bochten hoger ligt Dharamkot, beter bekend als ‘Little Israël’ of ‘Waar is mijn hummus gebleven?’. Het is het soort plek waar je een man op blote voeten gitaar ziet spelen met een vage lotus tattoo op zijn kuit, terwijl hij een boek over kwantumfysica leest. Had je nog geen talenten, dan vind je die wel in Dharamkot! De temperatuur is er heerlijk in de zomer en de sparrenbossen zijn gevuld met vogelzang en waterval. Als je ooit hebt willen mediteren tussen de bergen terwijl je falafel eet en naar didgeridoo-muziek luistert dan is dit jouw plek.
Of Dharamkot ook een plek is voor Karan en mij dat gaan we zien. In elk geval zijn er hier geen termieten in de hotelkamer. De elektriciteit is ook goed aangelegd, dus we hoeven er geen timmerman bij te halen. Dat scheelt weer!
